E shpëtuar!

Nëse këto mure do të kishin gojë,
do t’ju rrëfenin se si,
linda këtu.
Me jë emër librash
sa për të më dalluar, pothuaj
nga kllounët e tjerë identikë të trishtuar.
Me të keq ma patën që sa linda
e para meje,
sime mëje, fluturzës
dhe tim eti, ushtarit të vdekjes.

Nëse këto mure do të kishin gojë,
do t’ju rrëfenin se si,
para se të më linin të dilja nga spitali
me pretekstin e një difekti lindjeje
ma hapën kafkën.
Ma hoqën prej andej organin e të menduarit
dhe e futën në një kavanoz të shpifur,
ta shpëlanin e të ma vinin prap, sigurisht,
duke fajësuar pluhurin e kuq
që mbulonte çdo pasdrekë
parvazin e ballkonit të hapur,
që s’shihte kërkund…
Për ironi të fatit tim,
përtuan të ma kthejnë,
ndaj jetova si gjithë të gjysmë-vdekurit e tjerë
për njëzetë e një vjet.

Nëse këto mure do të kishin gojë
do t’ju rrëfenin se si,
u rrita këtu
vetëm, e vetmuar,
pa ngjarë me njeri,
endacake pa qëllim,
e lirë pa vend ku të shkoja
e dashur pa zemër jetë t’i dhuroja
e malluar pa shpirt t’i mungoja
kafk’e shkretë bosh thërriste më kot
trurin e harruar në kavanoz.

Nëse këto mure do të kishin gojë,
do t’ju rrëfenin se si,
nuk qava kur ika,
dhe as pas nuk pash
deri sa një ditë më kthehu brenga,
ditën që erdha të marr
atë ç’ka ma vodhën kur linda.
Dhe e gjeta qelqen e çmuar
tek priste për mua
mbi grumbuj rrënojash
dhe pirgje kohe të dëshpëruar,
harruar pa prekur,
mbyllur,
braktisur.

Nëse këto mure do të kishin gojë,
do t’ju rrëfenin se si,
herë pas here këtyre anëve vij.
Ulem e rri mbi shkëmbin gri, që dhimbje kullon,
gëlltis një grusht dhe me një gotë shi,
e kujtoj historinë e shpëtimit të trurit në kavanoz
që katilët mjeranë nuk e shpëlanë dot.
Dhe mendoj se si do të jetë ajo hera e fundit
kur përgjithmonë do të kthehem të rri,
ajo ditë kur hirin do të ma shpërndajnë
tek rruga ime gjarpëroshe me të lashtët ullinj
që çon drejt e tek deti im blu i thellë
që më ka dashur e do të më dojë përjetë…

Nëse këto mure do të kishin gojë vërtetë,
do t’ju rrëfenin se
për mua, kurrë nuk do të ketë muze’.

©Kozi Nasi

Follow