Mahnitje

Pse në fund të fundit kjo dhe jo të tjerat?
Pse pikërisht kjo vete, jo në fole
por në shtëpi? Qepur jo me luspa,
por me lëkurë?
Mbuluar jo me gjethe, por me fytyrë?
Pse, pash tokën, tash, në të martë, dhe jo tjetër ditë,
dhe pse pash tokën, mbërthyer me k’të paramandë ylli?
Paçka sa vite që k’tu mungova?
Paçka detet e krejt k’tyre datave dhe fateve,
k’tyre qelizave, qiellorëve, dhe jovertebrorëve?
Ç’ësht’ tamam-tamam që më bëri të jem
as një inç – as gjysmë globi më larg se ç’duhej,
as një minutë – as përjet’sia më herët se ç’duhej?
Ç’më bëri ta mbush veten me mua dëng?
Pse ia kam ngulur sytë tani errësirës
dhe llomotis k’të monolog të pafund
si ajo gjëja që leh e që i themi qen?

© Kozi Nasi
(6.12.2018)

English version upon which Albanian translation is based:

Astonishment

Why after all this one and not the rest?
Why this specific self, not in a nest,
but a house? Sewn up not in scales, but skin?
Not topped off by a leaf, but by a face?
Why on earth now, on Tuesday of all days,
and why on earth, pinned down by this star’s pin?
In spite of years of my not being here?
In spite of seas of all these dates and fates,
these cells, celestials and coelenterates?
What is it really that made me appear
neither an inch nor half a globe too far,
neither a minute nor aeons too early?
What made me fill myself with me so squarely?
Why am I staring now into the dark
and muttering this unending monologue
just like the growling thing we call a dog?

© Wisława Szymborska

Follow