Edhe Një Natë Në Nivelin e Detit

Ditën e tretë të shkruajta
për qiellin, për aftësinë e tij elastike
të shtrihet aq sa oqeani gjerë,
saqë e vetmja mënyrë për ta përshkruar
është ta krahasosh me të Montanës.
K’to ditë qielli është tavani
nën të cilin zgjohem: i gjerë, bosh,
e kokëfortë,
i ngurtë cepave
si pece ethesh e shtrydhur fort
por e ftohur gjatë natës,
lodhur së thithuri dhimbjen e fshehtë.
Sonte, bregut përgjatë kthehesha në shtëpi
& hënën gjigande e kapa me fyt.
Eshtë një burrë diku në k’të planet
që ka qenë te ajo hënë,
që ka dalë atij qielli e për rrjedhojë
nuk do të flejë më kurrë njësoj.
I trishtuar gjithmonë ka për të qenë
e i vogël ka për t’u ndjerë,
e mendjen do vrasë si ka mundësi
që një njeri njeri të jetë kur të qenit njeri
do të thotë për gjëra të shqetësohesh,
sytë e të cilit nuk shohin çfarë gjërat janë,
por veç grimën e tyre.
Po mendoj të të shkruaj ty në k’të menyrë –
duke e mir’pritur k’të lloj aventure –
e mbytur siç duhet,
e shkatërruar.

©Kozi Nasi

English original version

Another Night at Sea Level

On the third day, I wrote to you
about the sky, its elastic way
of stretching so ocean-wide
that the only way to name it
was to compare it to Montana’s.
Lately, the sky is a ceiling
I wake to: broad & blank
& stubborn, stiff at the edges
like a fever cloth wrung out
& gone cold in the night, damp
with the wicking of latent ache.
But tonight I was walking
home along the coastline
& caught the huge moon
in my throat. There’s a man
somewhere on the planet
who has been to that moon,
who has stepped out of that sky,
& will never sleep the same
because of it. Will always be
sad or feel small, or wonder
how it is a person can be
a person, if being a person
is worrying about things;
whose eyes cannot see
what things are, but only
the slightness of them.
I think of writing to you
in this way—welcoming
the adventure of it—
& of being wrecked
proper, of being ruined.

©Meg Day

Follow