Varëse
T ë vdekurit janë për sipërmarrësit dhe kasapët t’i prekin. Veҫ një dorë me dorezë. Edhe im bir i largohet një trumcaku a një lakuriqi nate të ngordhur si një sobe të nxehtë. Kur spikat një flutur monarke në rrugë ia ngul sytë. Ka ngordhur, i them preke po deshe. E kundërta zotëron: fluturat janë delikate t’i prekësh të gjalla, thjesht’ cekja me lekurën e u thyet krahu. Ai largon spiralet e portokallëta e të zeza vetëm me dy gishta, ashtu siҫ mësoi të prekte shpinën e yllit të detit a të gaforres patkua tek akuariumi, ashtu siҫ mendon që prekim të panjohurit. Trishtohem që kam lindur, më flet, sepse do të thotë që do të vdes. Dikur desha dikë që s’e preka kurrë. Dëgjonim muzikë e pinim kafe me kupa të...
Edhe Një Natë Në Nivelin e Detit
D itën e tretë të shkruajta për qiellin, për aftësinë e tij elastike të shtrihet aq sa oqeani gjerë, saqë e vetmja mënyrë për ta përshkruar është ta krahasosh me të Montanës. K’to ditë qielli është tavani nën të cilin zgjohem: i gjerë, bosh, e kokëfortë, i ngurtë cepave si pece ethesh e shtrydhur fort por e ftohur gjatë natës, lodhur së thithuri dhimbjen e fshehtë. Sonte, bregut përgjatë kthehesha në shtëpi & hënën gjigande e kapa me fyt. Eshtë një burrë diku në k’të planet që ka qenë te ajo hënë, që ka dalë atij qielli e për rrjedhojë nuk do të flejë më kurrë njësoj. I trishtuar gjithmonë ka për të qenë e i vogël ka për t’u ndjerë, e mendjen do vrasë si ka mundësi që një njeri njeri të...
Luna robina ime
T ash vërtetë po më mbyt kitara po më rras n’at vargun e ngushtë të melankolisë së saj gazmore dhe krejt llojet e ndjenjave që dua t’i kem nuk mundem Këmbët fillojnë më lëvizin fiks njësoj siç lëviznin për vite me rradhë sa herë hyja në kasollen e llamarinës ku vallëzohej Të shoh përsëri Luna tamam siç të pashë kur djalosh dikur isha dhe gjithçka një kuptim disi të thellë mori ne ruheshim grupi i stilit të ri me flokët e harlisur brenda na ndizte të njejtën aromë të fikur të portokajve që mbushnin oborrin në Spanjën e shenjtë antike për të cilët në libra shkolle lexonim E dinim se një ditë atje bashkë do të shkonim dhe këngën tonë do ndjenim rrugicave të ngushta natyrisht do ta këndonim dhe gjakun e...
Mahnitje
P se në fund të fundit kjo dhe jo të tjerat? Pse pikërisht kjo vete, jo në fole por në shtëpi? Qepur jo me luspa, por me lëkurë? Mbuluar jo me gjethe, por me fytyrë? Pse, pash tokën, tash, në të martë, dhe jo tjetër ditë, dhe pse pash tokën, mbërthyer me k’të paramandë ylli? Paçka sa vite që k’tu mungova? Paçka detet e krejt k’tyre datave dhe fateve, k’tyre qelizave, qiellorëve, dhe jovertebrorëve? Ç’ësht’ tamam-tamam që më bëri të jem as një inç – as gjysmë globi më larg se ç’duhej, as një minutë – as përjet’sia më herët se ç’duhej? Ç’më bëri ta mbush veten me mua dëng? Pse ia kam ngulur sytë tani errësirës dhe llomotis k’të monolog të pafund si ajo gjëja që leh e që i themi...
Një Vajzë Më Parë
A s thithje në lulevile. As ecje djegëse pyllit me hithra. As qumësht në dybekë metalikë, as gjalp për t’u bërë. As plagë të vogla fletës, e pastaj të mos thuash asgjë akush më parë nuk ka thënë. As qumështore hedhur palltos sate të vogël, as gërvima. As erë dëllinje në gojën tënde Jakobiane. As shkërrmoqje boje e plagosje, as dëshirë për të çjerrë. Për të më shfarosur prej k’tej. Isha gjashtëmbëdhjetë për njëzetë vjet. Në shtator fantazmë do të jem Apalasheve me xixëllonjat e tjera në kor do fërfëlloj, në luzmë njëherësh do farfuris, në dhe përmbi një dege lakuriqe në një qiell bariu. As pëllumb. Që t’ia vlejë, nuk ka më ti. ©Kozi Nasi English original version: A Girl Ago No feeding on...
Books
