Varëse
T ë vdekurit janë për sipërmarrësit dhe kasapët t’i prekin. Veҫ një dorë me dorezë. Edhe im bir i largohet një trumcaku a një lakuriqi nate të ngordhur si një sobe të nxehtë. Kur spikat një flutur monarke në rrugë ia ngul sytë. Ka ngordhur, i them preke po deshe. E kundërta zotëron: fluturat janë delikate t’i prekësh të gjalla, thjesht’ cekja me lekurën e u thyet krahu. Ai largon spiralet e portokallëta e të zeza vetëm me dy gishta, ashtu siҫ mësoi të prekte shpinën e yllit të detit a të gaforres patkua tek akuariumi, ashtu siҫ mendon që prekim të panjohurit. Trishtohem që kam lindur, më flet, sepse do të thotë që do të vdes. Dikur desha dikë që s’e preka kurrë. Dëgjonim muzikë e pinim kafe me kupa të...
Edhe Një Natë Në Nivelin e Detit
D itën e tretë të shkruajta për qiellin, për aftësinë e tij elastike të shtrihet aq sa oqeani gjerë, saqë e vetmja mënyrë për ta përshkruar është ta krahasosh me të Montanës. K’to ditë qielli është tavani nën të cilin zgjohem: i gjerë, bosh, e kokëfortë, i ngurtë cepave si pece ethesh e shtrydhur fort por e ftohur gjatë natës, lodhur së thithuri dhimbjen e fshehtë. Sonte, bregut përgjatë kthehesha në shtëpi & hënën gjigande e kapa me fyt. Eshtë një burrë diku në k’të planet që ka qenë te ajo hënë, që ka dalë atij qielli e për rrjedhojë nuk do të flejë më kurrë njësoj. I trishtuar gjithmonë ka për të qenë e i vogël ka për t’u ndjerë, e mendjen do vrasë si ka mundësi që një njeri njeri të...
Luna robina ime
T ash vërtetë po më mbyt kitara po më rras n’at vargun e ngushtë të melankolisë së saj gazmore dhe krejt llojet e ndjenjave që dua t’i kem nuk mundem Këmbët fillojnë më lëvizin fiks njësoj siç lëviznin për vite me rradhë sa herë hyja në kasollen e llamarinës ku vallëzohej Të shoh përsëri Luna tamam siç të pashë kur djalosh dikur isha dhe gjithçka një kuptim disi të thellë mori ne ruheshim grupi i stilit të ri me flokët e harlisur brenda na ndizte të njejtën aromë të fikur të portokajve që mbushnin oborrin në Spanjën e shenjtë antike për të cilët në libra shkolle lexonim E dinim se një ditë atje bashkë do të shkonim dhe këngën tonë do ndjenim rrugicave të ngushta natyrisht do ta këndonim dhe gjakun e...
Mahnitje
P se në fund të fundit kjo dhe jo të tjerat? Pse pikërisht kjo vete, jo në fole por në shtëpi? Qepur jo me luspa, por me lëkurë? Mbuluar jo me gjethe, por me fytyrë? Pse, pash tokën, tash, në të martë, dhe jo tjetër ditë, dhe pse pash tokën, mbërthyer me k’të paramandë ylli? Paçka sa vite që k’tu mungova? Paçka detet e krejt k’tyre datave dhe fateve, k’tyre qelizave, qiellorëve, dhe jovertebrorëve? Ç’ësht’ tamam-tamam që më bëri të jem as një inç – as gjysmë globi më larg se ç’duhej, as një minutë – as përjet’sia më herët se ç’duhej? Ç’më bëri ta mbush veten me mua dëng? Pse ia kam ngulur sytë tani errësirës dhe llomotis k’të monolog të pafund si ajo gjëja që leh e që i themi...
Një Vajzë Më Parë
A s thithje në lulevile. As ecje djegëse pyllit me hithra. As qumësht në dybekë metalikë, as gjalp për t’u bërë. As plagë të vogla fletës, e pastaj të mos thuash asgjë akush më parë nuk ka thënë. As qumështore hedhur palltos sate të vogël, as gërvima. As erë dëllinje në gojën tënde Jakobiane. As shkërrmoqje boje e plagosje, as dëshirë për të çjerrë. Për të më shfarosur prej k’tej. Isha gjashtëmbëdhjetë për njëzetë vjet. Në shtator fantazmë do të jem Apalasheve me xixëllonjat e tjera në kor do fërfëlloj, në luzmë njëherësh do farfuris, në dhe përmbi një dege lakuriqe në një qiell bariu. As pëllumb. Që t’ia vlejë, nuk ka më ti. ©Kozi Nasi English original version: A Girl Ago No feeding on...
Dy Vajza Më Parë
A s instrumentë elegantë. As të vdekur ringjallur si trumcakë dhomave n’agim. As dëshirë vetvrasëse, as vetvrasje për dëshirë. As një mijë ditë. As pakëz fat për të vetmin president që kam dashur. As vaskë e vakët tërshëre. As fanar për Natalinë rrugës nga shkolla për shtëpi në terrin e saj Alaskan. As sy. As shapka Viktoriane që sjellin baltën në moçal. As kocka Donneri të thyera a jo. As e qarë horizontale, a vertikalisht e qarë. As hedhje pas bishtalecash të zinj ndanë pianos me stol të zi. As Elgar, as Tallis, as dëshpërim post-industrialist. As puthje frënge fushës me manaferra t’egra dhe gjemba. As urnë me porosi. As kërcënim. Në tabelën e pëmbajtjes nuk kam vdekur akoma. ©Kozi Nasi English original...
Palloi
M uzikë për kur muzika ka mbaruar ësht’ poezia. S’ka muzikë në një poezi, veç kompozitori imagjinar tek frymon nën katraurën e thellë, format e atij alfabeti të lavdishëm elastik si bioluminishenca ngecur fund-detit. Diç ka aty, kur poezitë pretendojnë të këndojnë. Si palloi që pretendon se në gjerësinë e hapjes së pendëve të veta fund s’ka: yjet e largët të galaksive me syçkat e tyre shohin e shihen si një, ndarjet e para më në fund tek dëgjuesi mbërrijnë, që herët a vonë i kupton. ©Kozi Nasi English original version: The Peacock Music for when the music is over Is what a poem is. There’s no music In a poem, just the imaginary Composer breathing beneath the deep wreck, The curves of that glorious alphabet Resilient as...
Saudade
n ënkupton nostalgji, më kanë thënë, por edhe nostalgji për ç’ka kurrë s’qe. A s’ësht’ e njejta gjë? Në një kafene në Rio mizat gotës m’i bëjnë kurorë. Sa do të të kish’ pëlqyer kjo: kamarieri që djerse këmishën njollos. Fëmijë që hidhen në rroba të shkurt’ra a të shkurtra të gjata tek tërheqin lodra dhe peshqirë në plazh. Ne flasim, ose më saktë, unë flas, dhe përgjigjen tënde imagjinoj, me nxehtësinë që pamjen na mjegullon. Ja, prap dhimbja zbukuruar me interpretimin më mizor: gjith’ sa m’ka mbetur prej teje, është si të imagjinoj. ©Kozi Nasi English, original version: Saudade means nostalgia, I’m told, but also nostalgia for what never was. Isn’t it the same thing? At a café in Rio flies...
Himn Afërditës
( Ποικιλόθρον᾽ α᾽θανάτ᾽ Αφρόδιτα —Safo, Fragmenti 1) Ishe te lobi minuta më parë. E tmerrshme të të shihja prap. Ia ndjeva erën valës goditëse, ajrit të përzhitur. Ishe shumë seksuale për të qenë borgjeze, klithej nga xhungla majë Olimpit. Ishe dhunshëm e bukur. Mbrëmë çova sytë qiellit, dritat fikur tek më merrte gjumi. Ish’ hënë, hënë e plotë, a pothuaj. Ishe ti. Unë s’isha, por mund të kisha qenë një zot brenda të cilit jetoja. Vendosa të mos dal në skenë e për çfarë ish’ poema t’u tregoja. Qime pubisi q’i kanë hije një perëndeshe. Qime pubisi që i ka një perëndeshë. Ajo majë e vogël shigjete qimesh pubisi që zmadhon madhështinë e kofshëve të tua. Dukesh si fushë...
Vendbanim
M artesa nuk është as shtëpi as tendë para tyre është, dhe ca më keq: cak pylli cak shkretëtire shkallët e palyera nga pas, ku ulemi përjashta dhe hamë kokosha cak akullnaje në tërheqje ku me dhimbje dhe habi se si kaq gjatë mbijetuam të ndezim zjarr mësojmë ©Kozi Nasi English original version: Habitation Marriage is not a house or even a tent it is before that, and colder: the edge of the forest, the edge of the desert the unpainted stairs at the back where we squat outside, eating popcorn the edge of the receding glacier where painfully and with wonder at having survived even this far we are learning to make fire ©Margaret Atwood
Books
